Vakantie, anders dan normaal.
Op naar vakantie.
Veel over gepraat.
Andere jaren, klikte ik ‘ uiteindelijk tóch weer weg.
‘niet nodig’.
‘niet voor ons’.
Vorig jaar, vakantie.
Die blikken. Die vragen. Woorden.
Of juist geen vragen of woorden.
Hoorbaar.
Maar ik lees ze wel in je ogen.
Leeuwin.
Ik ging regelmatig tussen Ive en ‘die blik’ in staan.
Ive lacht naar diegene.
Merkt geen wereld van oordelen, gedachten van hen die het niet kunnen weten,mee.
Gelukkig maar!
Ik wel.
En ik vang ze, allemaal op.
Helaas.
Ze zeuren.
Irriteren.
Laten me wakker liggen.
Zetten m’n traanbuis aan.
Juist als ik het niet wil.
Maar dit jaar, moést het anders.
Klaar met dat constant alert zijn.
Of ze niet iets doet, wat niet wenselijk is.
Of ze niet weg loopt.
Of ze niet iets over het hoofd ziet, wat urgent is.
Of ze niet….
Geen vragen, blikken of schaamte.
‘Op vakantie met kleine kinderen is altijd pittig, vind ik.’
INDERDAAD,MAAR FASES VAN JOU KINDEREN, GAAN OVER. IVE IS 6 JAAR EN DIE FASE VAN 1,5 JAAR IS BEHOORLIJK REALISTISCH…. IK SLIK HET IN.
‘ veel plezier, geniet!’
IK LACH, MASKER PAST PERFECT. . DAT ACHTER DAT MASKER, SLIK IK DOOR.
INTIMI DIE HET WILLEN WETEN, WETEN WAT ER ACHTER DAT MASKER ZIT.
Namelijk; dat ik al een paar jaar, niet geniet van vakantie.
Het me bakken energie kost.
Veel tranen.
Veel emoties.
Procesjes.
Acceptatie dingetjes.
Flasbacks, hoe het leven als ‘moeder van’ begon.
Terug naar dit jaar.
We gaan naar een camping waar animatie is, ook voor Ive.
Waar vakantie zonder beperkingen, volgens de site, toch écht mogelijk is.
De eerste dagen verblijven we in een franse bed&breakfast.
Ive doet het super, we genieten allemaal, meestal.
Juss en Ive slapen, wij eten ’s avonds met lieve mensen uit Engeland.
Bijzonder, zij blijken lijntjes te hebben met mensen, in hetzelfde schuitje als ons.
De woorden leggen ze zomaar op tafel.
Het bindt.
De dag voordat we naar de camping afreizen, merken we allebei dat we toch alvast even willen kijken.
De camping is niet ver bij de b&b vandaan.
In de auto er heen, zonder ik me af.
Tranen.
M’n hart immens klein.
Hier wil je toch niet heen hoeven?
Waar is het, zoals het was bedoeld?
Dat gezin met een 7 en 6 jarig kind?
M’n hart schreeuwt, dat ik hier niet thuis hoor.
Dat dit niet waar kan zijn, voor ons.
Dit wil ik niet, hierbij horen!
Terug in de auto, ik ben stil.
Staar.
Denk.
Voel.
En huil.
De volgende dag, gaan we naar de camping.
Zetten we de tent op.
Zie ik op tegen maandag, als de animatie begint.
De animatie stelt zich voor, vraagt hoe Ive is e.d.
Ik slik als ze weg zijn.
Dat ellendige schuldgevoel.
Ik wil zoveel energie hebben, dat ik samen met Ive de wereld aan kan.
365 dagen per jaar.
Maar ik faal.
Hopeloos.
Wat doe ik haar aan?
Waarom wil ik dit?
Hoe haal ik het in m’n hoofd, haar ‘weg te brengen’?
bij mensen die ze niet kent?!!
Het is maandag, Ive gaat.
Ik breng haar met een groot brok in m’n keel.
De stilte er na.
Het overvalt me.
Doen we hier goed aan?
Is dit eerlijk tegenover haar?
Doe ik haar recht?
De vragen blijven zich aan me opdringen.
Langzaam went het. Voor haar. De animatie vrijwilligers (!).
En wij wennen er ook aan.
Af en toe dipt Ive. We schakelen.
En het gaat elke keer beter.
Eigenlijk ging het heel goed..!
Ze genoot!
Juss komt thuis met grote verhalen.
Stoere vrijwilligers, alle aandacht, leuke activiteiten, veel vriendjes(gehandicapt en gezond)..
En ik?
Wát een rust!
Prachtige foto’s van Ive met de ezel, kippen en cavia van de camping.
De humor die ze bezit, de begeleider krijgt het te zien!
De eigen wil die ze heeft, ook die laat ze breed hangen.
Ze straalt bij het zien en mee dansen op de bonte avond, waarin elk kind, gezond of gehandicapt een prachtige rol vervult..!
We delen ervaringen. Ik herken veel, hoor schokkende verhalen van kapotte gezinsdromen.
Deel mee in leed, lach mee in de humor om lompe opmerkingen die we de afgelopen jaren allemaal kregen.
In die wereld buiten.
Buiten deze camping.
Deze voor onze kinderen, en daarmee voor ons, geweldige camping!
Wat had de wereld, in het groot, mooi kunnen zijn, mijmer ik..
Wat is er weinig begrip. En ruimte voor ‘anders’….
Ontgoochelend….
Maar op Domaine Puylagorge, is er alle ruimte voor iedereen.
óók voor Ive met haar prachtige lach, krullen, humor zonder woorden, ondeugd, kind zijn, woede aanvallen, gegil en frustratie.
En er was ook een plekje voor mij.
Als klein, lomp en bevooroordeeld moedertje.
Ik heb me ondergedompeld in rust,liefde, begrip, humor, trots, brokken in keel, geduld. Niet te vergeten; het franse relaxe leven.
Maar vooral: vrijwilligers… Enorm bedankt, dat jullie 10 dagen van het jaar, een aantal uren,de zorg voor onze prachtige Ive, wilde overnemen. Vrijwillig.
Bedankt lieve Tim & Jeanine; dat jullie jullie droom navolgden en deze camping op poten zetten. En daarmee mijn droom begrepen: vakantie hebben, zoals het bedoeld is, namelijk: om bij te tanken!!
En nu ik dit schrijf…
Denk ik weer, net als de afgelopen 2 weken…
Kon ik iedereen dit maar laten zien.
Dit inkijkje in ‘onze’wereld.
Want, wat is het een uniek wereldje..
Vol begrip, liefde, rust, bewogenheid.
Geen schaamte. Een lach die zíj hebben… Zo aanstekelijk!
Het leven is mooi!
het leven was daar mooi.
écht anders!!
